Νέα

Αγαπητοί φίλοι μου,

Μόλις έφτιαξα την προσωπική μου σελίδα με τα ψηφιδωτά και τα κεντήματά μου!

Αν θέλετε να την επισκεφτείτε: www.mosaics-margaritas.gr

Με αγάπη
Μαργαρίτα

Βραχάτι, 06/09/2012

1 foto - Zatuna, estate 1972 - Il mio amico Claudio, allora lavoratoresiderurgico, sua moglie, maestra, e una loro amica, quando salirono fino aZatuna. Mangiarono in una piccolataverna, dove la padrona disse che sì, aveva conosciuto Mikis confinato. AlloraClaudio tirò fuori il mangianastri e cominciò a suonare nuove canzoni di Mikische circolavano solo in Europa. La signora lo fermò e corse a chiamare alcunisuoi vicini e ascoltarono insieme di nascosto le canzoni illegali. Nella fotoClaudio è quello in alto a destra in maglietta rossa che abbraccia la signoradella taverna. In basso a destra sua mogli e l'amica. Gli altri sono i vicini.

Gian Piero Testa

1972.O Claudio,η σύζυγός του Nτολόρες και η κόρη τους Μάρα, μαζί με την κυρία Τασία που είχε το μαγειρείο της απέναντι από το σπίτι που μέναμε, λίγο πιο αριστερά.Φάγαμε μία φορά μονάχα ο μπαμπάς,ο Γιώργος κι εγώ.Ήταν μέσα στη μύιγα, αλλά εμείς φάγαμε από ευγένια.Η μαμά εννοείτε δεν πλησίασε.Αυτό έγινε στην αρχή που φτάσαμε στη Ζάτουνα και μόλις είχαμε τακτοποιηθεί στο νέο μας σπίτι.

2 foto: " Saremo diventati vecchi, ma ci riconosceranno..." Dopo 21 anni nel 1993 Claudio ritornò a Zatuna con la moglie e la figlia. Nella vecchia taverna ritrovò la vecchietta, che aveva allora cucinato una minestra di verdure, il solo piatto che era riuscita a preparare, e si riconobbero in amicizia. Scattarono ancora un foto e, segno del cambiamento,venne ripreso la guardia del luogo.
Io voglio molto bene Claudio, semplice operaio intelligente e indomabile combattente della classe operaia, che mi iniziò alla scoperta di Mikis Theodorakis e dei grandi poeti della Grecia contemporanea. Gli voglio bene come amico, e lo rispetto come uomo autentico e raro.

Μαργαρίτα

Η Μαργαρίτα έμαθε μικρή
να περιμένει την αυγή
πνίγοντας την κραυγή
στο μαξιλάρι.

Μαργαρίτα
Μαντρώθηκες μες’ στην σιωπή
Σκλήρυνες σαν την πέτρα
Γιατί τους πίστεψες πως ήτανε ντροπή
Να μην μπορείς
Να ζεις με τα δικά τους μέτρα;

Τα μάτια σου ήταν πόρτες ανοιχτές
Και μπήκαν σαν τους κλέφτες
Φύτεψαν μέσα σου ενοχές
Και σπάσαν τους καθρέφτες.

Μιχάλης Κακογιάννης, Παρίσι 1973

Το ποίημα αυτό το έγραψε ο Μιχάλης Κακογιάννης το 1973 στο Παρίσι για μένα.
Όμως δεν μου το είπε τότε και δεν ξέραμε τίποτα γι’ αυτό ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου.
Το έμαθα μόλις το 2007, όταν συναντηθήκαμε σε μια εκδήλωση της Γαλλικής Πρεσβείας και μου το έδωσε.
Η συγκίνησή μου ήταν και είναι πολύ μεγάλη…