ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ, ΣΤΟ ΠΑΡΤΙ ΓΙΑ ΤΑ 85α ΓΕΝΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την «γραμματεία» της ορχήστρας ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ για την εξασφάλιση προσκλήσεων για την συναυλία της 29ης Ιουλίου 2010.
Ξεκινήσαμε από την Πτολεμαϊδα (500 Km από την Αθήνα) με 3 παιδιά για να «είμαστε κι εμείς εκεί»
Ήθελα τα παιδιά μου να έχουν την ευκαιρία να δουν και να ακούσουν από κοντά το κομμάτι της Ιστορίας μας που λέγεται ΜΙΚΗΣ. Να του σφίξουν το χέρι και να πάρουν αφιέρωση στα βιβλία που είχαμε προμηθευτεί.
Την συναυλία την απολαύσαμε (φοβερή εμπειρία – εκτιμώ ότι τα παιδια θα τη θυμούνται μια ζωή), αλλά τον ΜΙΚΗ δεν τον άγγιξαν.
Δεν τον άγγιξαν γιατί όπως είπε ο ίδιος είναι άυλος. Κι ευτυχώς που η φυσιολογική φθορά του άρχισε από την ύλη κι όχι από το πνεύμα, γιατί δεν θα άκουγα το μεγαλειώδες και περιεκτικό «Στους δύσκολους καιρούς οι άνθρωποι γίνονται προδότες ή ήρωες»
Εύχομαι ως το τέλος το πνεύμα του να παραμείνει αναλλοιώτο και να έχουμε όλοι την δύναμη που είχε κι αυτός στις δύσκολες εποχές που πέρασε, και να μην γίνουμε προδότες.
Και πάλι ευχαριστώ
ΣΠΥΡΙΑΔΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ