16 Kasım 2014 saat 2:30.
1964. Anne babalarımız ve biz çocuklar, o dönemde genelde haftasonları yaptığımız gibi yine bir araziyi ziyaret etmek için Vrahati sahiline ulaştık. Arazi Samutani mevkiindeydi ve bizimkiler hemen burayi çevrelediler. Sahildeki tek kahvehaneye girdik. İçerdeki herkes suratsız ve tedirgindi! Komunist Teodorakis’in girdiğini gördüler ve telaşlandılar! Anlayacağınız üzere, hepsi de sapına kadar ERE’liydi (sağcı parti). Dışarıda çılgınca rüzgar esiyordu. Soba yanıyordu ve içerisi sıcaktı. Sonunda bir köylü kalkıp babamı selamladı. Tek solcu oydu. Bay Andrikopoulos, Tanrı günahlarını affetsin. Bizi sahilin öbür tarafına götürdü ve kardeşinin arazisini gösterdi, ki bu araziyi aldık sonuçta. İşte şimdi, artık elli yıldır Vrahati sakinleriyiz!
Tarihten bahsetmek gerekirse, daha sonra, 1981’de bölgenin hemen hemen bütün sakinleri PASOK’a oy verdi ve sonraki 30 yıl boyunca fanatiktiler, çoğu YARINCI bile oldu!
Bugün ise... ne denebilir ki... anlayan anladı, aşırı sağa vardık! Vardık diyorum, çünkü bu güzel ama ıssız yerin bir sakini de benim. Ailem için ıssız bir yer, çünkü dönem dönem çok eziyet çektik.
Elli yıl geri gidince, babam yoksul kahvehanenin içinde bu düşmanca ortamı görünce, bize dışarı çıkmamızı ve limana dolaşmaya gitmemizi söyledi. Yorgos ve ben öyle yaptık. Yürüyorduk, limanın devasa taşları üzerinde koşuyorduk, dalgalar ise ayaklarımızın altına doğru saldırıyorlardı. Rüzgar vahşi bir hayvan gibiydi. Hava soğuktu, ağır kış hakimdi.
Elli yıl sonra, işte liman, ancak tamamen değişmiş, betonla desteklenmiş. O zaman sadece kayalar vardı.
Bu liman benim için bu memleketteki koskoca bir yaşamın başlangıcıdır; sevinciyle, üzüntüsüyle, en iyi dostlarımla, bir şikayetim yok.
Bu toprak onların ve bizim, böyle şarkı söylemişti babam, değil mi? İşte size Vrahati’yi sunuyorum, çocuklarımın Atina’dan buraya her geldiğimizde mutluluk içinde Vrahatakia dedikleri. Neslimiz bu memlekette sağlam bir şekilde devam ediyor!
Acaban herkesten çok burayı seven ve burayla ilgilenen ben miyim? İyi akşamlar!
Bugün Pazar, günün başka bir güzleliği var, insanı baştan çıkarıyor. Kuzeylilerin kıskanmasının ciddi bir nedenidir!
İşte buradayım, limanda yürüyorum.
O zamanlar tam beş yaşındaydım. Yaşlandım.
Burada kalacağım! VRAHATİ!