ΒΡΑΧΑΤΙ!
16 Νοεμβρίου 2014 και ώρα 2:30.
1964. Φτάσαμε οι γονείς μας κι εμείς τα παιδιά στην παραλία του Βραχατίου για να επισκεφθούμε ακόμη ένα οικόπεδο, όπως κάναμε τα Σ/Κ συνήθως εκείνο τον καιρό. Το οικόπεδο ήταν στη τοποθεσία Σαμούτανι κι αμέσως το απέκλεισαν οι δικοί μας. Μπήκαμε στο μοναδικό καφενείο της παραλίας. Ήταν όλοι μέσα βλοσυροί κι αμήχανοι! Είδαν να μπαίνει ο κομμουνιστής Θεοδωράκης κι αναστατώθηκαν! Βλέπετε ήταν όλοι τους με την ΕΡΕ βαθιά έως το κόκκαλο. Έξω μανιοφυσούσε. Η φουφού έκαιγε κι ήταν ζεστά. Τελικά ένας χωρικός σηκώθηκε να χαιρετήσει τον μπαμπά. Ήταν ο μοναδικός αριστερός. Ο κύριος Ανδρικόπουλος θεός σχωρέστον. Μας πήγε από την άλλη μεριά της παραλίας να δούμε το οικόπεδο του αδελφού του, το οποίο κι αγοράσαμε. Και νάμαστε τώρα πλέον κάτοικοι Βραχατίου πενήντα χρόνια τώρα!
Για την ιστορία, αργότερα το 1981, σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της περιοχής ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και για τα επόμενα 30 χρόνια ήταν φανατικοί, πολλοί έφτασαν να είναι κι ΑΥΡΙΑΝΙΣΤΕΣ!
{gallery}orchestra/vrahati_161114{/gallery}
Και σήμερα..... τι να λέμε τώρα... ο νοών νοείτω, φτάσαμε στην άκρα δεξιά! Φτάσαμε λέω, γιατί είμαι κι εγώ κάτοικος αυτού του ωραίου αλλά έρημου τόπου. Έρημου για την οικογένειά μου, γιατί πολύ βασανιστήκαμε εδώ κατά καιρούς.
Πενήντα χρόνια πίσω, θυμάμαι που, βλέποντας ο μπαμπάς μας αυτή την εχθρική ατμόσφαιρα μέσα στο φτωχικό καφενείο, μας είπε να βγούμε έξω, να πάμε βόλτα στο λιμάνι. Έτσι και κάναμε ο Γιώργος κι εγώ. Περπατούσαμε, τρέχαμε πάνω στις τεράστιες πέτρες του λιμανιού, ενώ τα κύματα όρμαγαν κάτω από τα πόδια μας. Ο αέρας ήταν θηρίο ανήμερο. Έκανε κρύο, ήταν βαρύς χειμώνας.
Πενήντα χρόνια μετά, ιδού το λιμάνι, όμως τελείως μεταμορφωμένο, ενισχυμένο με μπετόν. Τότε ήταν μόνο τα βράχια.
Το λιμάνι αυτό είναι λοιπόν για μένα η αφετηρία μιας ολόκληρης ζωής στο τόπο αυτό, με χαρές και λύπες και με τους καλύτερούς μου φίλους, δεν μπορώ να πω.
Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας, δεν τραγούδησε ο μπαμπάς;
Σας παρουσιάζω λοιπόν το Βραχάτι, τα Βραχατάκια μας, όπως το φώναζαν με ευδαιμονία τα παιδιά μου, κάθε φορά που φτάναμε εδώ από την Αθήνα. Η γενιά μας συνεχίζει και κρατεί γερά στον τόπο αυτό!
Μήπως εγώ είμαι που τον αγαπώ και τον πονώ περισσότερο απ´όλους;
Καλό απόγευμα!
Έχει μια γλύκα σήμερα η Κυριακή, σε ξετρελαίνει. Είναι κι αυτό ένας σοβαρός λόγος που ζηλεύουν οι βόρειοι!
Νάμαι τώρα περπατώ στο λιμάνι.
Τότε ήμουνα ακριβώς πέντε χρονών. Γέρασα.
Θα παραμείνω εδώ!ΡΑΧΑΤΙ!
16 Νοεμβρίου 2014 και ώρα 2:30.
1964. Φτάσαμε οι γονείς μας κι εμείς τα παιδιά στην παραλία του Βραχατίου για να επισκεφθούμε ακόμη ένα οικόπεδο, όπως κάναμε τα Σ/Κ συνήθως εκείνο τον καιρό. Το οικόπεδο ήταν στη τοποθεσία Σαμούτανι κι αμέσως το απέκλεισαν οι δικοί μας. Μπήκαμε στο μοναδικό καφενείο της παραλίας. Ήταν όλοι μέσα βλοσυροί κι αμήχανοι! Είδαν να μπαίνει ο κομμουνιστής Θεοδωράκης κι αναστατώθηκαν! Βλέπετε ήταν όλοι τους με την ΕΡΕ βαθιά έως το κόκκαλο. Έξω μανιοφυσούσε. Η φουφού έκαιγε κι ήταν ζεστά. Τελικά ένας χωρικός σηκώθηκε να χαιρετήσει τον μπαμπά. Ήταν ο μοναδικός αριστερός. Ο κύριος Ανδρικόπουλος θεός σχωρέστον. Μας πήγε από την άλλη μεριά της παραλίας να δούμε το οικόπεδο του αδελφού του, το οποίο κι αγοράσαμε. Και νάμαστε τώρα πλέον κάτοικοι Βραχατίου πενήντα χρόνια τώρα!
Για την ιστορία, αργότερα το 1981, σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της περιοχής ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και για τα επόμενα 30 χρόνια ήταν φανατικοί, πολλοί έφτασαν να είναι κι ΑΥΡΙΑΝΙΣΤΕΣ!
Και σήμερα..... τι να λέμε τώρα... ο νοών νοείτω, φτάσαμε στην άκρα δεξιά! Φτάσαμε λέω, γιατί είμαι κι εγώ κάτοικος αυτού του ωραίου αλλά έρημου τόπου. Έρημου για την οικογένειά μου, γιατί πολύ βασανιστήκαμε εδώ κατά καιρούς.
Πενήντα χρόνια πίσω, θυμάμαι που, βλέποντας ο μπαμπάς μας αυτή την εχθρική ατμόσφαιρα μέσα στο φτωχικό καφενείο, μας είπε να βγούμε έξω, να πάμε βόλτα στο λιμάνι. Έτσι και κάναμε ο Γιώργος κι εγώ. Περπατούσαμε, τρέχαμε πάνω στις τεράστιες πέτρες του λιμανιού, ενώ τα κύματα όρμαγαν κάτω από τα πόδια μας. Ο αέρας ήταν θηρίο ανήμερο. Έκανε κρύο, ήταν βαρύς χειμώνας.
Πενήντα χρόνια μετά, ιδού το λιμάνι, όμως τελείως μεταμορφωμένο, ενισχυμένο με μπετόν. Τότε ήταν μόνο τα βράχια.
Το λιμάνι αυτό είναι λοιπόν για μένα η αφετηρία μιας ολόκληρης ζωής στο τόπο αυτό, με χαρές και λύπες και με τους καλύτερούς μου φίλους, δεν μπορώ να πω.
Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας, δεν τραγούδησε ο μπαμπάς;
Σας παρουσιάζω λοιπόν το Βραχάτι, τα Βραχατάκια μας, όπως το φώναζαν με ευδαιμονία τα παιδιά μου, κάθε φορά που φτάναμε εδώ από την Αθήνα. Η γενιά μας συνεχίζει και κρατεί γερά στον τόπο αυτό!
Μήπως εγώ είμαι που τον αγαπώ και τον πονώ περισσότερο απ´όλους;
Καλό απόγευμα!
Έχει μια γλύκα σήμερα η Κυριακή, σε ξετρελαίνει. Είναι κι αυτό ένας σοβαρός λόγος που ζηλεύουν οι βόρειοι!
Νάμαι τώρα περπατώ στο λιμάνι.
Τότε ήμουνα ακριβώς πέντε χρονών. Γέρασα.
Θα παραμείνω εδώ!